Media o nas: Już nic nie muszę, ale chcę
|
Już nic nie muszę, ale chcę… Rozmowa ze sztangistą Budowlanych Opole Bartomiejem Bonkiem, brązowym medalistą ostatnich igrzysk olimpijskich w Londynie w 2012 roku. - W minionym roku zdobył pan tytuł mistrza Europy, ale start na mistrzostwach świata był nieudany. Nie zaliczył pan żadnej próby w rwaniu i nie został pan sklasyfikowany. - Wiedziałem już przed rozpoczęciem poprzedniego sezonu, że będzie on dla mnie trudny. Nastawiłem się na mistrzostwa Europy, bo w 2014 roku z powodu kontuzji nie mogłem wystąpić w mistrzostwach świata. To był dla mnie poważny sprawdzian. Zdobyłem złoto na tej imprezie i byłem bardzo zadowolony. Forma była wysoka. Potem był jeszcze złoty medal na indywidualnych mistrzostwach Polski i złoto wraz z Budowlanymi z drużynowych mistrzostw kraju. Wszystko układało się znakomicie, aż do mistrzostw świata w Houston. O tym występie wolałbym jak najszybciej zapomnieć, bo rozczarowanie było spore. - Gdyby był pan zdrowy, to rzeczywiście można byłoby mówić o rozczarowaniu. Tymczasem startował pan na mistrzostwach świata z kontuzją. - Nie mówiłem o niej przed startem, bo w ciężarach zmagania z bólem i kontuzjami to codzienność. Rzeczywiście miałem problemy z biodrem. Przeszkadzały mi one w optymalnym przygotowaniu i potem już w samym starcie na mistrzostwach. Stało się, jak się stało. Nie ma co już do tego wracać. - Problemy były jednak na tyle duże, że musiał pan się poddać kolejnej operacji w swojej karierze. - Tych zabiegów się już trochę nazbierało. Pięć razy „robione" było kolano, raz nadgarstek, a teraz to biodro. Miałem uszkodzony obrębek stawu w prawym biodrze. Na szczęście nie było ubytku chrząstki stawowej, bo wtedy przerwa musiałaby być dłuższa. Ten obrębek musiał być zszyty specjalnymi kotwiczkami. Zabieg ma mi pozwolić wrócić do dźwigania. - Kiedy wraca pan do regularnych treningów? - W tym tygodniu mam jeszcze rehabilitację. Potem wraz z kadrą narodową jadę do Hiszpanii. Tam już mam nadzieję wrócić do treningu ze sztangą. - Rok 2016 jest rokiem olimpijskim. Rozumiem, że wszystko podporządkowuje pan przygotowaniom do startu w Rio de Janeiro? - Zdecydowanie tak. To najważniejsza impreza w tym roku i mój cel. Na pewno nie wystąpię w kwietniu na mistrzostwach Europy. To będzie jeszcze za szybko, a poza tym nie zdążyłbym przygotować odpowiedniej formy. Nie byłoby zresztą najmniejszego sensu żeby szykować dwa szczyty formy w ciągu roku. Nawet jeżeli byłbym w pełni zdrowy. Pierwszymi zawodami na jakie się nastawiam w tym roku będą indywidualne mistrzostwa Polski w czerwcu, a potem już pewnie tylko igrzyska. Może się tak zdarzyć, że to będą moje jedyne dwa starty w tym roku. - Na igrzyskach olimpijskich wystąpi pan chyba po raz ostatni w karierze? - Nie chyba, ale na pewno. Kiedy będą następne w 2020 roku, to będę miał już 36 lat. W tym roku się więc pożegnam z olimpijskim pomostem. Najpierw jednak muszę się zakwalifikować do kadry Polski na igrzyska. Wierzę, że będę w pełni zdrowy i zrealizuje ten plan, a potem już pozostanie sam start w Rio de Janeiro. - Skoro w Londynie stał pan na podium, to chyba chciałoby się to powtórzyć? - Zdobycie medalu olimpijskiego to był najszczęśliwszy moment w mojej karierze i największe dokonanie. Oczywiście, że chciałoby się to powtórzyć, ale żeby marzyć o czymkolwiek, najpierw muszę wrócić do odpowiedniej dyspozycji. Ważne, żeby nie było kłopotów ze zdrowiem. Wtedy będę mógł się odpowiednio przygotować. - Jako, że jest pan utytułowanym zawodnikiem, to podczas igrzysk pewnie zmierzy się pan też pewnie z presją oczekiwań kibiców? - Pewnie oczekiwania będą, ale ja już nic nie muszę. Nie muszę nikomu niczego udowadniać. Swoje już w sporcie i ciężarach zrobiłem, wiele razy pokonałem swoje słabości. To, że nic nie muszę, nie oznacza, że nie chcę. Bardzo chcę wypaść jak najlepiej. (artykuł pochodzi z nto) |
